Ervaringen

Lees hier de verhalen van kinderen, ouders en verwijzers over Antar.

Mijn naam is Aya en ik ben 15 jaar oud. Ik ken Antar al 10 jaar. Mijn oudere broer ging al mee op kamp naar Zwitserland toen hij 7 was. Ik ben ook een paar keer meegegaan op kamp naar Velp. Dat vond ik echt leuk. We deden allerlei dingen zoals koken of de nieuwe trampoline in elkaar zetten. Het was leuk om dat samen met de andere kinderen te doen, vooral met een paar meiden van mijn leeftijd. En je leert ook van elkaar. Je leert om samen te werken en sommige kinderen leren om beter samen te spelen. Of bijvoorbeeld mijn zusje, die was op kamp drie jaar geleden nog doodsbang voor koeien en toen ze nu tijdens het herfstkamp weer met jullie in een koeienstal was durfde ze de koeien zelfs te aaien! Omdat ze zich bij jullie veilig voelt. En ook omdat ze van de andere kinderen ziet dat je niet bang voor koeien hoeft te zijn. Het is fijn dat er kindermiddagen zijn, dan hoef je je niet thuis te vervelen. Mijn boertje en zusje gaan al heel veel jaar naar de kindermiddagen. De laatste jaren help ik in Antar als er extra begeleiding voor de kinderen nodig is, zoals tijdens het Lichtfeest. En ik kom naar Antar als ik hulp nodig heb met iets van school, een opdracht of een snuffelstage. Want ik weet dat jullie altijd open staan voor iedereen en nooit ‘nee’ zeggen. We kunnen altijd naar jullie toe met vragen, jullie kunnen ons helpen, dat is altijd zo gebleven.

Mijn twee kinderen van 12 jaar gaan sinds 2017 tot heden op kamp met Stichting Antar. Mijn kinderen zijn zo blij en enthousiast! Als zij een kamp met stichting Antar mee maken, waar ik als moeder echt een glimlach van krijg ! Wat ik prettig vind, is dat de leidsters een leuk 'Zen BASIC Programma' hebben met de kinderen zoals geen tv kijken, geen social media, geen onnodige prikkels waar kinderen van kunnen stuiteren. Stichting Antar organiseert tijdens hun trips leuke kookwedstrijden, geschiedenis trips, avontuurlijke boswandelingen, een kampvuur en nog veel meer. Als moeder zijnde is het ook fijn om te horen dat de kinderen supergezond eten tijdens zo'n kamp. Ben zeer tevreden over Stichting Antar. Dankjewel Minka, Inger en Ingrid voor de mooie vakanties en herinneringen die jullie mijn kinderen geven! Ga zo door met jullie stichting!!!!!

Stichting Antar zorgt ervoor dat kinderen tot rust kunnen komen en weer positieve energie hebben om tot leren te komen. Ik werk als zorgcoördinator op het Speciaal Basisonderwijs en 'verwijs' soms kinderen door naar Stichting Antar. De kinderen die met de stichting op kamp gaan komen vol leuke verhalen terug naar school en lijken meer tot rust te zijn gekomen waardoor ze beter functioneren. Meerdere kinderen hebben gedragsstoornissen en lijken er veel profijt van te hebben om deel te nemen. De kinderen krijgen veel aandacht en de verzorging die zij nodig hebben. Hiernaast kunnen sommige ouders het niet veroorloven om op vakantie te gaan en kunnen op deze manier hun kinderen toch een vakantie geven door ze met stichting Antar mee te laten gaan. Ze zijn veel in de buitenlucht, leren van de natuur en elkaar. Minka, Ingrid en Inger zijn drie prettige, lieve, betrouwbare en actieve personen waar je als ouder en kind bij terecht kan.

When I agreed to join a friend on a visit Antar (described to me as an 'opvang-of-sorts' for kids who were experiencing challenges in their private lives), the honest truth is, I was feeling a little hesitant as I assumed such places would take an emotional toll on me. But when I walked up the stairs and into Antar's world, what greeted me was a warm blanket of pure, uncomplicated joy. The three founders have created an environment that is safe and inspiring, which explained how comfortable and empowered each and every child in Antar was. Antar's soul, spirit & energy, respect and positivity were the ever-present elements everywhere and in everyone. I was awestruck by what I witnessed and knew that I wanted to contribute to this beautiful human endeavour. I will help in whatever way I can to gift the miracle of Antar (and the miracle that Antar is) to as many kids as possible. Because the world could really do with more Antars.

Ik vind Antar leuk, vooral als je op kamp gaat naar Velp of Zwitserland. Het is niet alleen leuk maar ook leerbaar. Bijvoorbeeld op school is het saai, je leert er bijna niks van. Op school leer ik niet wat ik in Antar leer: goed leven! Daarmee bedoel ik zelfstandigheid: afwassen, opruimen, koken! En bij het eten tenminste één hapje proeven als je denkt dat je het niet lekker vindt. Ook gaan we veel de natuur in. Je kan zien wat de echte wereld is, waar de mensen niet alles gemaakt hebben.

Inger en Ingrid en - het team van Stichting Antar- zijn twee energieke, positief ingestelde, betrouwbare dames met visie, daadkracht en een hart van goud. Ze zetten zich (met volle overgave) in om kinderen een zo prettig, rustig en veilig mogelijk leef-, speel- en leerplek te geven waar zij zich op allerlei mogelijke gebieden kunnen ontwikkelen. Stichting Antar wordt door de kinderen dan ook echt ervaren als een ‘thuis’, niet alleen bij hun op locatie maar ook tijdens de kampen in zowel binnen als buitenland. Een deel van de leerlingen van mijn school is al meerdere keren mee geweest op vakantie met Stichting ANTAR. De kinderen leven er ontiegelijk naartoe en zijn na de vakantie ook enorm opgebloeid, levendig en vrolijk. Duidelijk merkbaar is ook de groei in communicatieve-, samenwerking- en praktische vaardigheden alsmede de groei in gedrag, doorzettingsvermogen, zelfstandigheid, behulpzaamheid, aanpassingsvermogen, zelfvertrouwen… enzovoort!! Wat brengt stichting ANTAR toch veel moois voor ‘mijn kids’, wat een genot om dat te zien en mee te maken!

Ik ben Achmed Frindi, 20 jaar oud. Ik ben net terug van een 6 maanden durende stage in Dubai. In mei studeer ik af van het MBO 4, Global Green Trade. Zodra ik afgestudeerd ben krijg ik een vast contract bij mijn stagebedrijf.

Ik link alles terug naar mijn ervaringen tijdens de Antar kampen in Zwitserland. Ik wil de berg oplopen en ik loop de berg op. Wat mijn vrienden ervan denken moeten ze zelf weten, ik ga gewoon de berg oplopen! Zoals die keer toen het Ramadan was, toen wilde op het laatst toch niemand meer mee, maar ik wel. Ik ben met Joost om 5 uur ’s ochtends een zware tocht gaan maken, dan verleg je je grenzen in je hoofd. Ik wist niet zeker of ik het kon, maar ik wilde het en heb gezien dat ik het wel kan! Wat je in je jeugd hebt meegemaakt, dat vormt je.
Tussen mijn 7e en 16e ging ik mee op de kampen en was voorzitter van de Kinderraad. Ik zie een direct verband tussen waar ik nu ben en mijn jaren bij Antar. Ik wist niet dat Nederland zo mooi was tot ik mee ging naar Velp en door onze fietstochten over de Veluwe. Doordat ik meeging op kampen naar Zwisterland en Hongarije heb ik geen angst om onbekende dingen aan te gaan en in het diepe te springen. Dubai was daardoor voor mij gewoon een ander land, de wereld was voor mij al groter dan voor veel van mijn leeftijdsgenoten.

Bij Antar leren jullie kinderen op jonge leeftijd verantwoordelijkheid nemen. Dat is goed. En kinderen leren er koken en afwassen en met z’n allen maken we het huis schoon. En iedere maaltijd hebben in toerbeurt twee kinderen de taak om de andere kinderen te bedienen. Bij Antar krijg je heel veel liefde, maar je wordt niet verwend. Ik ben blij dat ik ouders heb die me de ruimte hebben gegeven om met jullie mee te gaan. Ze vertrouwen jullie, daarom mocht ik met julllie mee. En ze vertrouwen mij.
Het grootste gevaar van nu met de tv en mobieltjes en internet is dat kinderen niet meer leren hoe je met mensen om moet gaan. Ze weten niet meer wat vriendschap is. Ze weten niet meer: ‘Hoe kan ik iemand vertrouwen?’ Of ze vertrouwen teveel of ze vertrouwen niemand. Mensen weten niet meer hoe ze met mensen om moeten gaan en als je dat niet weet, dan kan je een goede baan vergeten.
Tegen ouders die angst hebben hun kinderen mee te laten gaan wil ik zeggen ‘Ga zelf dingen doen, dingen uitzoeken’. Ga je kinderen niet pamperen, laat ze maar fouten maken. Veel liefde geven, maar niet verwennen en ze het gevoel geven dat ze speciaal zijn, want later zijn ze ook niet speciaal. Een baas zegt ‘doe je werk’ en als je dat niet goed doet lig je eruit. Een kind is je alles, maar als je denkt ‘ik ga alles geven aan mijn kind’, dat is niet goed, dat vindt je kind nu wel leuk, maar als hij 22 is, is het een verwend nest dat niet kan vallen en je moet juist kunnen vallen om weer op te kunnen staan.